Doktorların tıp öğrencilerine öğretmek için zamana ve desteğe ihtiyacı var, yoksa kimse öğrenemez

Tıp öğrencileri tam ben koğuş turuna adım atmak üzereyken ortaya çıkıyor. Buluşmaları için yanlış vakit söylendi ve kimse onlara önlüğü nereden alacaklarını göstermedi, bu yüzden geldiklerinde aslına bakarsan akışa girmiş oluyoruz. Onlara anlayışlı bir bakış attım ve koğuş turundan sonrasında söyleşi etmekle ilgili bir şeyler mırıldandım, sadece listemi değerlendirmek için geri döndüğümde (anlaşılır bir halde) öğretmek, gözden geçirmek yada basitçe yapabileceğim bir yer için koğuşu terk ettiler. onlara daha iyi bir tecrübe sunun. Bir an için kendimi suçlu hissediyorum – bir tıp talebesi olarak, öğrencileri dahil edecek türden bir tabip olmaya daima yemin etmiştim. Sonrasında listeme geri dönüyorum.

Nitelikli bir tabip olarak ilk yılımda bu senaryo birçok kez oynandı. Birleşik Krallık’taki hastanelerde yankılandığından inanırım, bilhassa de tıp fakülteleri tıp öğrencilerinin sayısını artırma çağrılarını benimserken.1 Literatürden Birleşik Krallık’taki tıp öğrencilerinin pratiğe girmek için kendilerini hazırlıksız hissettiklerini2 biliyoruz, bu da birçok tıp fakültesinin kapanmasına niçin oluyor. tıp fakültesinin son birkaç ayı için bir “çıraklık” yada “gölgeleme” modeline doğru aşama kaydediyor. Bu, en kıdemli tıp öğrencilerini yeni bir mezun olarak başarı için lüzumlu olan “servis zanaatı” bilgisiyle donatmak amacıyla, öğrencileri gölge temel 1. yıl (FY1) doktorları alarak servis ekiplerine entegre etmeyi ihtiva eder.

Bununla beraber, bu vakıf doktorlarına, nitelikli bir pratisyen olarak ilk yıllarını geçirdikleri için, öğretim işini klinik rolleriyle dengelemek için ihtiyaç duyulan destek nadiren sağlanır. Birinci ve ikinci basamak sıhhat hizmetleri üstündeki klinik baskıların tüm zamanların en yüksek seviyesinde3 olması sebebiyle, MY1’ler benzer biçimde koğuşta yerleşik doktorlar, öğretimi ve nezarete öncelikler listesinin aşağısına iten giderek artan ağır iş yüklerine haizdir.

Tıp öğrencileri çoğu zaman “MY 1 doktorunun yapmış olduğu her şeyi yapma” talimatıyla bir koğuşa atanır, sadece bu öğretim modelini kovuşturmak, her MY 1 doktorunun üstlendiği klinik iş hacmiyle sınırlıdır. Doğal ki, kıdemli tıp öğrencilerine klinik becerilerini uygulama yetkisi verilmelidir. Fakat kanlarının alınması ihtiyaç duyulan beş hastası olan bir koğuş doktoru olarak, beşini de kendim yapmamdan daha uzun sürecek bir girişimi denetlemek için zamanım yok. Bu, bilhassa koğuşta emek harcamayı oldukça daha kolaylaştıran işte öğrendiğiniz ufak şeyleri hesaba kattığınızda doğrudur. Mesela, mağaza dolapları için ilgili kodları yada ekipmanın yerlerini yada sıkışıp kaldığınızı kime soracağınızı bilmemek, tıpkı bir tıp talebesi benzer biçimde yön bilgisi olmayan bir koğuşa paraşütle atlanmış birini mühim seviyede yavaşlatabilir. Buna ek olarak, öğrencilere çoğu zaman bir hastanenin çevrimiçi sistemlerine erişim için doğru oturum açma detayları yada izinler verilmez ve bu çalışmaların bir çok teslim edilmeden yada gene de dağıtılmadan ilkin vakıf doktorları tarafınca gözden geçirilmelidir. Bu desteği sağlamak için hazır olmak, doktorları eğitimde yavaşlatır ve klinik taahhütleri ile öğretmenlik rollerini dengelemelerini zorlaştırır.

Bir şeyler ters giderse haiz olabileceğim korumalar mevzusunda da endişeleniyorum. Pek oldukça öğrenciyle daha yeni tanışmış biri olarak ve onların tecrübe, itimat yada beceri düzeylerini bilmediğim için, onlara denetimsiz yapmaları için işler verme mevzusunda temkinliyim – bilhassa de güvenli değilseniz bir talebe olarak konuşmak zor olabileceğinden. Gene de onları denetlemek zorunda olduğum dönemin olmaması, öğrencilerin öğrenme fırsatlarını tamamen kaçırılmış olduğu, bunun hızla bir kaybet-kaybet durumuna dönüştüğü anlamına geliyor.