Romanlar ve SF90 kullanıcıları çapraz alışveriş yapmayacak olsa da, ikincisiyle olan deneyimlerimin bağlamı, ilkiyle geri dönerken neler yapacağım mevzusunda önemliydi.
24 saatlik yarışın arifesinde anahtarları aldıktan sonrasında, mükemmel alacakaranlığın ve sonrasında karanlığın tadını çıkarırken bir taraftan da yol kenarında uzanmış birçok otospotun görülebildiği Instagram videolarında yakalanan atmosferi içime çekmek için La Sarthe pistine gidiyorum. , evet, söz mevzusu Instagrammers tarafınca teşvik edildiğinde ara sıra trafik sıkışıklığında birazcık çocukça hızlanmaya katılmak. Bir motorun sesi oldukça iyi olduğunda ve birçok otomobil elektrikli olduğunda, bunu yapmak neredeyse bir vazife şeklinde geliyor. Çoğu zaman büyük boy küreklerin etkileşimine itaat eder ve bundan zevk alırım.
İştahım kabararak ertesi gün yarışı izlemeye hazır olarak piste geri park ediyorum. Başlangıç ve hazırlık, iki Toyota GR010 hiper otomobilinin tekrar asla meydan okunmayacak şekilde mesafeye hızla gitmesinden önceki bir gösteridir – 23 saatten fazla bir süre. 30 derecenin üstünde, bulut örtüsü yok ve oldukça azca gölge var, inanılmaz derecede yoğun ve iyi bir görüş açısı elde etmek zor. vay be ben vb
Le Mans’ın görselliğini ve insan unsurlarını sevsem de, mevzu spor gösterileri olduğunda dayanıklılık yarışlarının benim için pek de kolay olmadığını itiraf etmeliyim. Bununla beraber, gelecek yıl Porsche, Peugeot ve Ferrari’nin 50 senelik yokluğunun Toyota’ya meydan okumak için sona ermesiyle beraber oldukça daha iyi ve daha sıkı bir rekabet olacak şeklinde görünüyor. O vakit olacak, fakat şimdi ve tekerlekler arası yarış yerine, otomobilleri hakikaten karanlıkta görmek isterim. Le Mans’ın gerçek benzersiz satış noktası budur: yalnız dans eden bir çift far şeklinde görünen birinci derslik spor otomobiller. Fakat bundan altı saat sonrasında iyi bir vakit.